Hayat boyunca herkesin “söyleyecek sözü” olur. Kimi zaman derin, kimi zaman yüzeysel. Kimi zaman haykırarak, kimi zaman susarak konuşuruz. Ama şu da bir gerçek: Herkes, her zaman hazır değildir duyduklarını anlamaya.   Zamanında dolu dolu konuştuk. Gerçekleri söyledik, doğruları dile getirdik. Kimi sustu, kimi alkışladı, kimi de duymak istemedi. Şimdi biri çıkıp da "Boş konuşma, işine bak" diyorsa... şunu bilsin: O “boş” sandığın cümleler, senin anlamaya yanaşmadığın “dolu” kelimelerin yorgunluğudur. Bazı sözler, boş gibi görünür ama içi dolu sessizliklerin dışa vurumudur. Yorgunluğun, suskunluğun, bazen de bıkkınlığın şekil bulmuş hâlidir. Her söz bir mesaj taşımaz; bazen sadece “burası benim rahat köşem” demektir. O yüzden dostum, zamanında dolu konuşmaları kaçırdıysan, şimdi biraz da boş konuşmaları dinlemeyi öğren. Çünkü bu da bir sanattır: Gerektiğinde susanı, gerektiğinde gülüp geçeni anlayabilmek.   Her sözün amacı öğretmek değil, bazen sadece iç dökmektir. Dolu kulaklara hitap eden sesimiz, şimdi boş zihinleri de meşgul ediyorsa… ne mutlu bize!